 Ik dacht dat ik alles alleen kon, maar ik zie nu in dat niemand dat kan. De relatie met mijn papa is nu weer oké. Hij werkt soms nog op mijn zenuwen, maar hij helpt me als het nodig is."
|
 Dankzij de hulp heb ik meer zelfvertrouwen gekregen als mama, en heb ik ook meer mijn mama-rol kunnen uitoefenen.
|
| Door de ondersteuning voel ik me veiliger en hebben de kinderen ook een vangnet. Ik weet nu beter hoe ik met mijn kinderen moet omgaan: bv bij belonen en bij straffen..." |
Tijdens 'La Vie' is er meestal een uitwisseling over allerhande zaken in verband met autonoom wonen. Zelf heb ik niet veel dingen bijgeleerd van praktische informatie, meeste zaken had ik zelf al opgezocht of samen met mijn begeleidster ontdekt. Echter ik heb wel echte vrienden leren kennen. Mensen die zonder een woord te zeggen, begrijpen hoe ik me voel en mensen die er voor mij zijn. La Vie leerde me dat Familie niet enkel bloedverwanten zijn, maar ook zij die je compleet begrijpen en voor om het even wat er voor je zijn. Ik heb dank zij La Vie goeie vrienden gemaakt, we zijn naar festivals geweest; we doen dingen voor elkaars verjaardag; maken zelfs plannen voor de feestdagen.
|
 Wat ik geleerd heb? Een heel pak zaken. Het feit dat je niet alles alleen kan en er veel meer mensen klaar staan om je te helpen dan jezelf denkt. Daarnaast het 'verwerkingsproces'. Zelf zat ik namelijk heel diep en gaf mezelf vaak de schuld van 'had ik dit maar anders gedaan dan was ik niet in de situatie terecht gekomen dat ik begeleiding nodig had of heb'. Dit brengt totaal niets op, je kan het verleden toch niet veranderen en het slorpt heel veel negatieve energie op die je kan gebruiken voor andere zaken. Dit was voor mij een heel moeilijke oefening net zoals de beginfase waarin ik mijn deur moest openzetten om hulp te vragen. Nadien bekeken heeft dit alleen maar positieve resultaten gehad als ik zie waar ik nu sta." - M. (alleenstaande papa) |